همدرد بی زبان من اسمان ...

اسمان چه رعدو برقی میزند ... میفهمم او هم ته ترین نقطه دلش گرفته ...ولی علتش با خداست ...

اسمان هم مثل من انگار دلش که می شکند  تا جار نزند و چند سیاره سیر مروارید توی گردن زمین نپاشد خیالش اسوده نمیشود ...باران هنوز به شیشه ی غبار گرفته ی اتاقم تذکر میدهد که اسمان حالا حالا ها کار دارد تا سبک شود ...و من به داشتن چنین همدرد بزرگ و بلند و مهربان و باعظمتی به خود می بالم ...می روم سر وقت پنجره که یک دل باران بگیرم و باران بشنوم و باران بگیرم ...باران هم بند بیاید غم دلم بند نمی اید ...اینها هیچکدام دست من نیست تقصیر که نه ...کار دست هنرمند زندگیست که مدام طوفان خلق می کند و ناز می بافد و جنون مرا پر رنگ میکند و من قهر کردم با خورشید که اگر تابیده بود شاید من چهره ی زندگیم را زیباتر میدیدم 

کاش پنجره انقدر مه نمی نوشید که من راهم را از ابتدا شفاف تر میدیدم ...                                                                                                                                                                                                                       ای اسمان تنها تو هستی که بر سر مزار رویاهایم می ایی و محض خاطر نان و نمک سفره همیشه باز دلم اشکی بارانی ... بغضی را بر سر خیلی ها چون من که کسی سر از اشفتگی قلب شکست خورده شان در نیاورد میریزی ...